خوزستان مهد دلیران

سلام بر خوزستان مهد دلیران

خطه‌ی جنوب با اماکن متبرکه‌اش که هریک بقعه‌ای است از بقاع بهشت مهد شیران روز و زاهدان شب است فرشتگان و ملائک با وضو وارد بر خاکش می‌شوند و بر سرزمینش سلام‌وصلوات می‌فرستند اینجا میعادگاه عاشقان طریقت و معنویت، و سرای دل‌سوختگان نهضت حسینى است، اینجا سرزمین من خوزستان است. خوزستانم به خود می‌بالد چراکه در دامانش حاج رضا رستمی مقدم (مدهنی) و رضاهای وطنم، حاج نورالدین‌ها و پاسداران حریم ولایت و امامت همچون شکراله ها و هم‌رزمانشان در دامن این سرزمین حماسه‌ها آفریدند، جان‌فشانی‌ها کردند، داوطلبانه جان دادند و اهدا عضو کردند تا غیرت و مردانگی‌ها جاودانه بماند. آری: اینجا از نخل‌های سوخته اش گل شقایق می‌روید، هوای سوزانش قصد آزار کسی را ندارد و هوای نفس در این قطعه از بهشت آواره و سرگردان است، اصلاً جایی برای ماندن ندارد. آب‌وهوای شلمچه‌اش به شمال پهلو می‌زند، آبادانش مثل همیشه آباد است و دوکوهه‌اش هم بوی کربلا می‌دهد، قناری‌هایش نغمه‌ی عشق می‌خوانند، خاکش شوقی به کود شیمیایی ندارد، باروری زمینش به‌اندازه‌ی ‌کافی مناسب است، از مناره‌هایش شهید می‌روید و از ایوان خانه‌هایش شمعدانی‌ها قد می‌کشند در جای‌جای این سرزمین رد پای خداوند دیده می‌شود، سقفش چسبیده به عرش است و ملائک به‌زحمت رفت‌وآمد می‌کنند و ما نه اهل کوفه‌ایم و نه على زمانه‌ی خود امام خامنه‌ای را تنها می‌گذاریم. چراکه حامیان این آب‌وخاکیم و با شهدایمان عهد و پیمان بسته‌ایم تازنده‌ایم در هر سنگری که باشیم پرچمی را که باافتخار بر تارک آسمان سرزمینمان افراشته‌اند بر زمین نخواهیم گذاشت. از اسطوره‌هایمان آموخته‌ایم هرگونه فکر تعرض به این مرزوبوم غلط‌های زیادی است و ما آن را جسورانه در نطفه می‌خشکانیم./

عکس کتاب

ناگفته های دل

السلام علیکم یا اهل‌بیت النبوة

رضا جان برادرم! ای لاله‌ی سرخ بهاران، ای عمیق و ژرف در صداقت و مردانگی، به وسعت تاریخ نام بلندآوازه‌ات را با چه کلماتی مزین سازم تا که زیبنده‌ات باشد. همچون سال‌های حضورت حالا روزهاست که نقل هر محفل و اجتماع از رشادت‌ها، مهربانی‌ها،، اخلاق نیکو و مرام و معرفتت صحبت به میان است و هنوز آوازه‌ی معلم اخلاق بودنت بر زبان‌ها جاریست. می‌خواهم قطره‌ای از بیکران لیاقت و بزرگ‌منشی‌ات را بر سطری جاری سازم تا لحظاتی از رنج هجرانت، این قلب شکسته‌ام  تسکین یابد! اما چه کنم که نه لیاقت توصیف تو در من هست و نه دستانم را توان نوشتن.

سردار سرافراز رضا رستمی مقدم، برادر عزیزم گاهی زندگی یعنی سخت‌کوشی برای رؤیایی که هیچ‌کس جز خود قادر به دیدنش نیست، و رؤیای تو وصال دوست بود که در دیار عمه السادات زینب دل‌سوخته (س) تحقق یافت خوشا به حالت، خوشا به حالت که آلان در جوار مبارک اویی! و این وصال گوارای وجودتان باد چراکه لیاقت شما، همین است. چراکه رضای خود را در رضای خداوند سبحان سرشته بودی و همیشه باخدا بودن با گوشت و خونتان عجین بود. در چنته‌ی مردان سالک و بی‌ادعای خدا هم جز این نمی‌تواند باشد! آنان فارغ از لذایذ این دنیای فانی ریاضت و ربانیت را سرمشق زندگی خود قرار داده و متاع جانشان را در قبال آن پرداختند. آری: شهدای ما این‌گونه بودند، آنان اسطوره‌های واقعی و جاودان تاریخند؛ و تاریخ هم به خود می‌بالد چراکه برگ برگ صفحاتش پر است از رضاهای عاشق رضاهایی که جز خدا و خدمت به خلق خدا به چیز دیگری نمی‌اندیشند یا علی را با خلوص نیت و با تمام وجود می‌گویند و برای اثبات تعهدشان جانشان را بی‌پروا تقدیم می‌کنند. انقلاب اسلامی ما که نشأت گرفته از نهضت سیدالشهداست مدیون ایثارگری شما شهدا، جانبازان و رزمندگانی است که در آن ایام الهی از همه‌ی جلوه‌های فریبنده دنیا گذشتید و به پیام امام خود عاشقانه و عارفانه لبیک گفتید و در روزگار سختی و بلا به عرصه آمدید و حماسه‌ها آفریدید تا ثمره‌ی آن آرامش امروزمان باشد. روحیه‌ی ایثارگری‌تان چشمه‌ی زلالی بود که بر مبنای آن‌همه‌ی ملت، برای هدفی. بزرگ که همانا سربلندی ایران اسلامی است یکدل و یک‌صدا شدند و اینک همه‌ی قدرت‌های بزرگ در مقابل آنان احساس حقارت کرده و به‌زانو درآمده‌اند و شما بزرگ‌ترین سرمایه‌های ما در این سربلندی هستید. اگرچه به خاطر نمره‌ی تک گرفتن از درس لیاقت از کاروان شما شاگردان ممتاز مجاهدت و ایثارگری جامانده‌ام، اما هنوز گوشه‌ی چشمم به شفاعت شماست تا بلکه به برکت وجودتان خداوند سبحان به این بنده‌ی ناچیز هم عنایتی داشته باشد.